Wrocław w poezji: MALEŃKI ŚWIĘTY // Jan Izydor Sztaudynger

MALEŃKI ŚWIĘTY

Jan Izydor Staudynger 

Chodzi maleńki święty

Po ulicach Wrocławia,

I muchy z siatek pajęczych

Własnymi palcami wybawia.

Ratuje wróble ranione,

Koniom sierść startą jedwabi,

W parku skoszone siano

Na kopy wysmukłe grabi.

Dzieci prowadzi przez jezdnię

Wśród rozpędzonych pojazdów,

Zbiera do swego fartucha

Opadające gwiazdy.-

W ciągu każdego poranka,

W ciągu każdego wieczora

Zjawia się w wielu miejscach

Znienacka, jak metafora.

Lecz wyśmiewają go trochę

Inni, prawdziwsi święci,
>Wysoko w hierarchii nieba

Wzniesieni, czy posunięci

Mówią, że jego cuda,

To nie są cuda prawdziwe.

Bo czy to cud doprawdy,

Rozplątać końską grzywę?

Bo czy to cud doprawdy

Ratować muchę z pajęczyn?

Mucha jest tak natrętna,

Tak uporczywie brzęczy.

Ale kochają  świętego

Ubodzy ludzie z Wrocławia,

I muchy, które z sieci

Własnymi palcami wybawia.

I kocha go też Odra,

Chociaż nikomu nie powie...

Bo na jej srebrnym czole

Gwiazdy gasnące łowi.

Choć nie pisały o świętym

Ozdobne litery kronik,

Nie opowiada o nim

Żadna tablica, ni pomnik.

W Rzymie nie słyszał papież,

Że istniał taki święty,

Co przez żurawi klangor,

Żywcem był wniebowzięty.

A mnie balladę o nim

W niebo wpisała jaskółka,

Wcale nie kreśląc liter

Lecz kreski, spirale i kółka.

Odcyfrowałem balladę,

Do głębi serca wstrząśnięty,

Że taki był cudowny,

Nie istniejący święty.